سررسید (من نوشت های من)

دارم روال طبیعی زندگی رو طی میکنم،کتاب استاد پناهیان روب روم،ی دستمم قلم و دست دیگم زیر چونم  ، حتی حال بالا اوردن سرم واسه نگاه کردن ب رضا و تایید نمکای بی نمکی ک میریزه ندارم،سکوت میکنم و هی خط می کشم و شماره می زنم و ب اصطلاح خودم تو فکر هر چی زودتر خلاصه کردن کتاب تحقیقی حوزه اما وقتی مسیر خطوط قلمم می رسه به عبارت: 

"اشتیاق ، ثمره ی محبت است"  انتظار دارین کسی غیر شما یادم بیاد آقا¿¿¿  

انتظار دارین بازم روال طبیعی زندگی رو مث چند دقیقه قبل،طی کنم وقتی غیر طبیعی پا میزارین به دلانه ی من¿¿¿¿